ISTANBUL KÖPRÜSÜ

​

Neredeyse 15 yılı geçecek yünleri sıkıştırıp keçe yapmaya başlayalı. Daha önemli olduğumu hissetmek için büyük olmaya özenirdim. Önemli sözler söylemem gerektiğini düşünürdüm. Önemli sözler söylemeye çalıştıkça da saçmalar gibi olurdum. 

O zamanlar üniversitede asistanım. Keçe de moda olmuş, hepimiz birşeyler yapıyoruz. Ben de İtkib'in kumaş yarışmasını kazandım, Paris'e moda fuarına gittik. Louvre Müzesine gidip de heykellerin ellerini yakından görünce çok etkilendim.

 

Düşün Fırat, düşün... ne yapmalıyım? Nasıl yaparım da büyüdüğüm kültürle batı kültürünü birleştiririm ? Ne yapmalıyım? 
O sıra buldum, Anadolu çobanının kepeneği keçe, yer yaygıları keçe.

 

Yün sıkışırsa üç boyuta ulaşır. Ama benim derdim gördüğümle. Gördüğümde hissettiğim mana ile. Gerçekle mi? Hakikatle mi? Gönüle ulaşanla... unuttuğumuz ama hep yanıbaşımızda duranla...

 

Kınalı eller yaptım; ana kınası, asker kınası... aralarına bağlar ekledim oyun misali. Anadan oğula gönül bağı..

 

"Batı'da Aşk hırstır, beraberinde hatayı getirir, Doğu'da aşk sabırdır, ince ince işlenir" diyerek başladım çalışmaya. Bizim gibi olsun istedim. Misafirperver, davetkâr, paylaşan, avucu açık, kimi veren, kimi alan..

 

Kore'den, Arjantin'e kadar gezdi bu eller, bizi anlattı gittiği her yerde. 2008'de dünya turnesine çıkan ellerim 2018'de İstanbul'a, bana geri döndü.